Uit het clubleven (98)

In deze rubriek staan spellen, anekdotes en verhalen uit het clubleven. Hebt u ook een interessant, grappig of spannend verhaal? Stuur het naar impredactie@gmail.com.

Het is psychisch!

Het einde van het seizoen op de clubs is in zicht. Dat merk je aan de paringsdansen. Leden die op de partner zijn uitgekeken werken aan hun imago. De omgangsvormen gaan erop vooruit. Nieuwe partners dienen zich aan. Het aardige is dat nieuwe partners belangstelling (moeten) hebben voor het biedsysteem waar Geurt, Chrétienne, Herman en ik een aantal jaren aan hebben gewerkt. Wij stellen dat op prijs en dat streelt mijn ego, want ik heb zelf het meeste werk verzet. Eén van die nieuwe partners had ons biedsysteem toegestuurd gekregen. Hij sprak me aan. 13 A4’tjes, was dat niet een tikkie overdreven? Dat hoor je dan van een goed opgeleide zestiger. Ja hallo, kom je voor het spelletje of wil je winnen?

Dat biedsysteem is niets bijzonders. Uitgangspunt is vijfkaart hoog. Meer specifiek: zo ongeveer Tims Standaard. Als de top van Nederland er tevreden over is, zijn wij dat ook. Er zitten nog wel uitdagingen in: zo hebben wij nooit echt goed afspraken kunnen maken en onthouden over Lebensohl na een zwakke twee-opening van de tegenstanders in een niet echte kleur. Voorbeeld: ze openen 2 waarmee ze een mancheforcing hand of een zwakke twee in de majors beloven. Partner doubleert en rechts biedt 2: geen voorkeur voor één van beide majors. Wat nu? 2SA zou 0–7 punten moeten beloven. Maar 2SA is ook een transfer naar 3 en daarmee kun je onderscheid maken. Voorbeeld: direct 3SA belooft voldoende punten voor de manche zonder stop in de majors, 3SA na 2SA – 3 belooft stops in die kleuren. Waarvoor kiezen we? Ik hou me aanbevolen voor goede ideeën.

Ik ben ervan overtuigd dat een goed biedsysteem het begin is van elk succes. Helaas is er ook nog zoiets als de wedstrijdvorm, het verloop van de avond, de inschatting van de tegenstanders en de psychische gesteldheid.

Chrétienne en ik staan er op 6 mei bij BCG niet goed voor. We moeten één plaats stijgen op de ranglijst om degradatie naar de te voorkomen. Het gaat op en af en dan raap ik op de vijfde tafel als west op het eerste spel deze hand op (N/NZ):

A V 10 9 4 V 3 V 3 10 9 5 3

Noord en zuid passen. Chrétienne opent 1, ik 1, Chrétienne 1SA en nu ik weer. In onze gereedschapskist zit de Check Back Stayman in 2 vormen: inviterend met 2, mancheforcing met 2. Ik kan op zoek naar een -fit. Maar ik heb weinig vertrouwen in een manche: mijn zijn mooi, maar 2 keer vrouw – puk is geen sterk bezit. En we zitten tegen de clubkampioenen. Als de manche down kan, zullen ze hem ook down spelen. En dan de wedstrijdvorm: het is paren. SA betaalt beter dan . In viertallen zou ik zeker op zoek zijn gegaan naar de fit, nu besluit ik te passen. We hebben een goede score nodig. Dus wijk ik af van wat anderen doen.

Het hele spel lag zo:

Uitkomst 5. Chrétienne mag haar B maken. Verder nog 5 slagen in en 2 in . Er is nog een paar dat dit presteert. De vier andere zitten in 2 of 3. Ze maken 10 slagen. 10% voor ons. Het is toch wat. Hoe groot zou de kans zijn op een doubleton bij partner als je er zelf ook een hebt? Ook 10%? En dan nog eens wat. Als ik op zoek was gegaan naar de -fit, had Chrétienne zeker 4 geboden: ze heeft een maximale hand en een driekaart mee. Deze mislukking ligt in ieder geval niet aan het biedsysteem. Het is psychisch!

Maar we hebben het uiteindelijk toch gered. We stegen één plaats op de ranglijst en degraderen niet.