In memoriam Joost Prinsen

Bijna 25 jaar hebben we samen de hele wereld overgevlogen om onze bridgehelden te supporten. Het is begonnen tijdens de WK in Parijs in 2001 en eindigde bij de EK op Madeira in 2022 waar ons open team Europees kampioen werd. 

Terwijl ik dit zit te schrijven komen allerlei verhalen weer bij me naar boven, zoals toen ik je zo gek heb gekregen om in een Formule1 hotel te gaan slapen in Parijs. 

Dat jij een keer een prachtig appartement had geboekt, maar vergeten was om te kijken hoeveel bedden er waren en dat we van ellende twee weken samen in een tweepersoonsbed hebben gelegen.

Onze boottocht in Noorwegen door Noorse Fjorden wat achteraf helemaal geen fjorden waren volgens die Noren maar kleine meertjes. 

Dat mijn zoon op school tegen de juffrouw zei dat die meneer van het klokhuis bij hem thuis geslapen had, en op zijn flikker kreeg dat tie niet zo moest fantaseren en dat mijn vrouw ’s middags naar school kon om te bevestigen dat het wel zo was. 

Onze eerste bridgeoverwinning, de Pro-Am van het Forbotoernooi waar alle Wereldtoppers aan meededen, samenspelend met sponsors, en jij in je speech zei: als ik hier zo om me heen zie wie er allemaal meegedaan hebben zou ik niet weten wie er anders had moeten winnen. 

Dat we een keer opgehaald werden van een vliegveld door iemand die dacht dat tie Max Verstappen was en dat jij tegen hem zei: zeg beste man: wilt u er rekening mee houden dat u twee mensen in de auto heeft die allebei twee kinderen hebben. 

Maar niet alleen aan de bridgetafel en op toernooien konden we lezen en schrijven met elkaar, ook privé heb ik er 25 jaar geleden een vriend bijgekregen en die vriend ga ik heel erg missen.

Op een van onze toernooien heb jij mij wel eens gezegd: er zijn maar vier mensen met wie ik een kamer wil delen, mijn vrouw, mijn twee dochters en Robbie Donkersloot.

Een groter compliment kon je mij niet geven.

Rust zacht gozer.